[13] Chapter Thirteenth (Second Season)

 Była zrzędliwa i nigdy nie powściągała języka. Czemu z resztą miałaby się wyrzekać rozkoszy rozgoryczenia?

~ Ladislav Grosman

"Sklep przy głównej ulicy"

Jeżeli interesuje cię co dalej z opowiadaniem - notka pod rozdziałem.

 ~*~

         Deszcz... Kaskady wody, spadające z nieba prosto na zatłoczony - pomimo fatalnej pogody - Berlin. Grube krople obijały się o szyby samochodowe, budynki, drapacze chmur oraz ludzi spieszących się w tę i z powrotem. Widzialność w takich warunkach była znikoma, przez co wszystkie pojazdy n ulicach niemieckiej stolicy znacznie zwolniły.

         Cassandra westchnęła ciężko, opierając czoło o zimną, szklaną powierzchnię, oddzielającą ją od chłodnego miasta. Skrzyżowała ręce na klatce piersiowej, przymykając lekko oczy. Zaczynała mieć już powoli dość nieustannie padającego deszczu. Chciałaby w końcu ujrzeć chociażby promień światła słonecznego, który zwiastowałby poprawę pogody. Niestety, nic na to nie zapowiadało.

         Detektyw Fernandez postanowił odesłać ją na chwilę do jej apartamentu hotelowego, kiedy nieoczekiwanie, z powodu silnego bólu w postrzelonym ramieniu, zasłabła i osunęła się na podłogę. Próbowała się przed tym obronić, starając się wytłumaczyć wszystkim dookoła, że nic się nie stało i była to jedynie chwilowa niedogodność. Jednak nawet ona sama nie uwierzyła w te kłamstwa. Wręcz czuła swoje przemęczenie i ból we wszystkich mięśniach. Przepracowany organizm domagał się natychmiastowego odpoczynku, ale ona nie mogła sobie na niego pozwolić... Nie teraz, kiedy Malik chciał dokonać napaści. Musiała go powstrzymać i uratować tych wszystkich ludzi przed nim; przed tym zwyrodnialcem, który nawet przez sekundę nie zawahałby się do nich strzelić; przed mężczyzną, któremu oddała swoje serce i myśli.

         Wzdrygnęła się lekko, słysząc trzask drzwi wejściowych. Była pewna, że zamykała je na klucz, a drugi miał jedynie Samuel, na którego nie chciała teraz patrzeć. Wiedziała, że nie powinna, ale miała mu za złe, że wręcz na siłę wyciągnął ją z byłego pokoju hotelowego Zayna i przytargał tutaj. Uznała za niesprawiedliwy fakt, że on w dalszym ciągu, razem z Ericem mogli badać miejsce zbrodni, które bezpośrednie dotyczyło tak bardzo znienawidzonego przez nią niegdyś gangstera.

         Otworzyła powoli oczy, kiedy w dalszym ciągu nie usłyszała głosu przyjaciela. Zmarszczyła lekko brwi. To nie było w jego stylu. Nawet, jeśli wiedział, że jest na niego wściekła nie starał się z nią nie rozmawiać. Wręcz przeciwnie, robił wszystko, żeby „uratować” sytuację.

­

-- Sam nawet się nie wygłupiaj. Po prostu zacznij przepraszać i zakończmy tą szopkę. Już nie jestem zła – mruknęła cicho, naciągając rękawy bluzy na dłonie, od razu zakładając je z powrotem na piersiach.

-- Cześć aniołku – poczuła przyjemny dreszcz wzdłuż kręgosłupa, słysząc za sobą ten głos. – Kiedy ostatni raz przeglądałem się w lustrze nie byłem blondynem, ale jeżeli bardzo chcesz, to mogę się dla ciebie ewentualnie przefarbować. Oczywiście za odpowiednią nagrodą za tak radykalną zmianę – odwróciła się powoli, stając przodem do wnętrza pomieszczenia. W tamtym momencie dziękowała wszystkim świętością za fakt, że miała na sobie długi rękaw. Malikowi na pewno nie umknęłaby gęsia skórka, która w zaledwie kilka sekund pokryła większą część jej ciała. Ale nie mogła tego powstrzymać. Nie, kiedy zobaczyła go, siedzącego w fotelu, w ten charakterystyczny, nonszalancki sposób. Widząc złośliwy uśmiech, który leniwie rozciągnął się na jego twarzy. On wiedział, jak na nią działa i nie zamierzał z tego rezygnować, była pewna. – No co tak patrzysz księżniczko? Chyba nie jesteś zdziwiona. Przecież zmiana koloru z czarnego na tak jasny, jaki ma ten twój policjancik, to dość drastyczna zmiana image’u, podejrzewam nawet, że będą się ze mnie długo śmiać, ale czego się nie robi dla mojej diablicy?

--Nie jestem twoja – syknęła, mrużąc oczy. Spuściła ręce wzdłuż ciała, przyjmując postawę obronną. Musiała jakoś sprowadzić do siebie policję, ale nie mogła wzbudzić w nim żadnych podejrzeń. Cofnęła się o krok, niemalże natychmiast natrafiając plecami na zimną, twardą powierzchnię. On w odpowiedzi jedynie zaśmiał się i w kilku krokach podszedł do niej, opierając dłonie po obu stronach jej głowy. Popatrzyła mu twardo w oczy, chcąc pokazać, że mimo wszystko trzyma całą sytuację pod kontrolą. – Nie mam pojęcia, po co tu przyszedłeś, ale możesz być pewny, że nie wyjdziesz stąd bez kajdanek.

-- Od zawsze podejrzewałem, że jako pani policjantka lubisz ostro, ale nigdy nie podejrzewałem, że to akurat ja będę tym skutym – wychrypiał prosto do ucha kobiety, pochylając się przy tym. Uśmiechnął się do siebie cwaniacko, kiedy ciałem Cassandry po raz kolejny wstrząsnął dreszcz. – A teraz tak na poważnie, księżniczko – dotknął jej policzka wierzchem dłoni, odsuwając się nieznacznie, żeby móc na nią popatrzeć. – Przyszedłem, żeby zapytać, czy jesteś z siebie zadowolona? – odepchnął się wolną dłonią od szyby, zajmując swoje poprzednie miejsce. Willson zaklęła cicho pod nosem, domyślając się, że nie miała szans pozbyć się go szybko.

-- Niby dlaczego miałabym być z siebie zadowolona, skoro ty dalej siedzisz tutaj, zamiast za kratami? – podniosła brew, wolnym krokiem podchodząc do kanapy, znajdującej się naprzeciwko fotela. Musiała mieć go cały czas na widoku nawet, jeśli utrudniało jej to zadanie zadzwonienia do kogokolwiek. Żałowała, że nie miała przy sobie broni… On na pewno miał ją schowaną gdzieś pod ubraniami.

-- Przecież znalazłaś mnie, prawie na drugim końcu świata. Powinnaś być zadowolona z tego jakże trudnego zadania, mnie nie tak łatwo dorwać – zakpił, zakładając nogę na nogę. Skrzyżował ręce, układając je za głową. Wiedział, że denerwuje ją swoją nonszalancką postawą, jednak prowokowanie kobiety, jaką była Cass zaliczało się do jednego z jego ulubionych zajęć.

-- Nie jestem głupia Malik – prychnęła, przewracając oczami. – Nic nie mówiłam, ale doskonale wiem, że specjalnie pokazałeś się na tym lotnisku bez żadnego kamuflażu – zrobiła cudzysłów palcami w powietrzu. – W innym przypadku znalezienie ciebie mogłoby być nawet niemożliwe.

-- Czasami wydaje mi się, że jesteś jedyną osobą na tym świecie, która przecenia moje możliwości – zaśmiał się głośno, kręcąc głową z rozbawieniem. – Czyżbyś miała już jakiegoś hopla na moim punkcie? – uśmiechnął się do niej zadziornie, znacząco poruszając brwiami. – No nie patrz tak na mnie aniołku, wyglądasz jakbym zabił ci matkę, albo siostrę.

-- Skończ z tym, Malik. Lepiej mów po co tu przylazłeś, bo mój cenny czas może być przeznaczony na marnowanie go w inny sposób niż rozmowa z tobą – wsadziła dłonie do kieszeni bluzy, która znajdowała się na brzuchu. Musnęła opuszkami palców telefonu, który się w niej znajdował.

-- Mam imię, Willson – tym razem to on przewrócił oczami. – Owszem, nie przyszedłem żeby rozmawiać. Chciałem cię tylko uświadomić, że już za kilka dni będą ginąć ludzie, najprawdopodobniej twoi przyjaciele po fachu. Naprawdę chcesz na to patrzeć? To nie będzie widowisko dla kogoś takiego, jak ty. Jesteś za słaba na to, co nieustannie starasz się zrobić – przyglądał jej się uważnie, chcąc wyłapać każdą reakcję.

-- No popatrz, ja cię przeceniam, a ty mnie nie doceniasz. Nie wyjadę stąd, dopóki cię nie złapię i nie zamknę z powrotem w najlepiej strzeżonym więzieniu na świecie – zmrużyła oczy, mierząc go spojrzeniem. Przesunęła palcem po ekranie, modląc się w duchu, aby udało jej się trafić w numer Samuela, albo Fernandeza.

-- W takim razie możesz już zacząć uczyć się nowego języka, bo raczej nigdy stąd nie wyjedziesz - mężczyzna uśmiechnął się lekko, po czym podniósł się z fotel, od razu ruszając w kierunku wyjścia. Cassandra poderwała się, prawie natychmiast łapiąc go za ramię i szarpiąc mocno w swoją stronę.

-- Nigdzie nie idziesz, zostajesz tutaj i czekasz, aż ktoś po ciebie przyjedzie - syknęła, mierząc go uważnym spojrzeniem spod przymrużonych powiek. Zayn zaśmiał się głośno, odchylając lekko głowę do tyłu. Złapał ją w pasie i przyciągnął do siebie, przez co zderzyli się klatkami. Wsunął powoli dłoń w kieszeń na jej brzuchu, po chwili wyjmując z niej telefon. Uśmiechnął się pod nosem widząc nazwisko Fernandeza na wyświetlaczu. Ustawił tryb głośno mówiący, łapiąc wolną dłonią nadgarstki zdezorientowanej Cassandry.

-- Dzień dobry Marc, dawno nie mieliśmy okazji, żeby ze sobą porozmawiać - zakpił, patrząc w brązowe oczy kobiety. Widzi w nich furię i chęć mordu na jego osobie.

-- Malik - w tle dało się słyszeć szumy, świadczące o tym, że policjanci najprawdopodobniej pojawią się w hotelu za kilka minut. - Czego ty chcesz od Cassandry? Masz się stamtąd nie ruszać!

-- Ja również stęskniłem się za panem, panie szeryfie - zironizował. - Nie wydaje mi się, żeby nasza słodka Cassie narzekała na moją obecność w jej prywatnym pokoju hotelowym - przyciągnął ją bliżej siebie, doskonale wiedząc, że nie zdoła nad sobą zapanować.

-- Puść mnie ty wredna kreaturo! Marna podróbko mężczyzny! - zaczęła wyrywać się i szarpać, co chwilę uderzając go zaciśniętymi w pięści dłońmi, które uwolniła z jego uścisku. Zaczął się głośno śmiać, zrywając połączenie, po czym odrzucił telefon na kanapę. Musiał się zbierać, zaraz mieli przyjechać policjanci.

-- Spokojnie księżniczko, przecież wiesz, że w moich ramionach nic ci się nie stanie – zakpił, szarpiąc nią lekko, dzięki czemu zdezorientował ją i powstrzymał od dalszych prób wyrwania się. – Powinnaś się cieszyć, właśnie sobie idę – pochylił się lekko do przodu, opierając swoje czoło o czoło Cassandry.

-- Nigdzie nie idziesz, nie pozwolę ci na to – powiedziała z lekkim zawahanie. Zayn zaśmiał się cicho, układając jedną dłoń na policzku kobiety. Pogładził go delikatnie kciukiem. – Skoro prawdopodobnie już nigdy więcej nie będziemy mieć okazji do tego, żeby się zobaczyć – urwał, wzruszając lekko ramionami. Mierzył przez chwilę jej twarz uważnym spojrzeniem, po czym bez chwili zawahania złączył ich usta razem.

         Spodziewał się, że na początku będzie się opierać, więc nie był zupełnie zdziwiony, że tak się stało. Jednak nie miał zamiary tak łatwo odpuścić. Przyciągnął ją najbliżej jak mógł, niespiesznie muskając wargi Willson – te, do których tak dawno nie miał dostępu i których nieznacznie mu brakowało. W końcu uległa. Nie odwzajemniła pieszczoty, jednak już nie próbowała się wyrwać. Uśmiechnął się lekko, nawet na chwilę się od niej nie odrywając. Wręcz przeciwnie - zaczął pogłębiać pocałunek. Wiedział, że policja może wpaść do pokoju w każdym momencie, ale to się nie liczyło. Ważny był jedynie fakt, że Cassandra postanowił w końcu ulegnąć i pokazała mu w ten sposób, że ona też za tym tęskniła.

         Oderwał się od niej, dysząc cicho, kiedy zaczynało brakować mu powietrza. Nie chciał przerywać, jednak świadomość, że musi już iść stawała się coraz bardziej niewygodna. Przejechał ostrożnie dłonią po policzku kobiety, musnął jej usta po raz ostatni i odsunął się, od razu opuszczając pomieszczenie. Drzwi zamknął za sobą ostrożnie, żeby przypadkiem nie wybudzić kobiety z transu, w jakim się znalazła. Musiał uciekać, bo miał jeszcze kilka spraw do załatwienia. Willson zajmie się później.

~*~

         Cassie stał jeszcze przez chwilę, wpatrując się beznamiętnym spojrzeniem w ścianę na przeciwko siebie. Nie do końca miała świadomość tego, co miało miejsce zaledwie kilkadziesiąt sekund wcześniej. Opadła na fotel, starając się zapanować nad przyspieszonym biciem serca. Nie zwróciła uwagi nawet na głośny trzask drzwi, kiedy do pokoju hotelowego wpadło pięciu uzbrojonych policjantów, a zaraz za nimi detektyw Fernandez w swojej kamizelce kuloodpornej, która ostatnimi czasy zajęła swoje stałe miejsce na wieszaku i używana była wręcz sporadycznie. Dopiero, gdy Samuel ułożył dłoń na jej ramieniu przeniosła na niego wzrok i zamrugał kilkukrotnie. Barwy powoli wróciły na twarz ciemnowłosej, a gęsia skórka, którą czuła na rękach pod bluzą zniknęła. Wreszcie wróciła do niej świadomość.

         Natychmiast poderwała się z siedzenia i dobiegła do okna, spoglądając w kierunku ziemi. Zaczęła przyglądać się samochodom, kiedy zauważyła jeden odjeżdżający. Uderzyła pięścią w szybę, która zadygotała niebezpiecznie. Nie miała pewności, że był to wóz Malika, ba! Na pewno nim nie był. Zayn, wbrew wszelkim pozorom, nie jest głupi. Wiedział, że jeżeli ktoś zobaczy chociażby markę, to nic z jego planu się nie uda. Chociaż... Po nim nie można się niczego spodziewać. To cholerny gangster-perfekcjonista, który ma całą masę aut na świecie.

         Westchnęła ciężko, jeszcze raz uderzając w szklaną powierzchnię. Jednak tym razem ze znacznie mniejszą siłą. Pozwoliła mu zrobić coś, do czego nigdy więcej nie powinno dojść, a zaraz później nie zatrzymała go, kiedy po raz kolejny jej uciekał. Była beznadziejną policjantką i musiała to jak najszybciej naprawić.

~*~

         Amanda rozejrzała się uważnie dookoła, zatrzymując wzrok na dłużej dopiero na Maliku, który jak gdyby nigdy nic stał oparty o ścianę przy wejściu na lotnisko. Przewiesiła sobie torbę przez ramię i podeszła do niego wolnym krokiem. Zatrzymała się przed nim, krzyżując ręce na wysokości klatki piersiowej.

-- Czy w końcu możesz mi powiedzieć, dlaczego ściągałeś mnie aż na inny kontynent, z uporem maniaka twierdząc, że to sprawa niecierpiąca zwłoki? - kobieta powoli uniosła jedną brew, mierząc Mulata uważnym spojrzeniem. Wiedziała, że sprawa, o której wspominał jej w rozmowie telefonicznej na pewno nie potrzebowała aż tak wielkiego zamieszania, jednak nie powiedziałby tego, gdyby nie zależało mu na pomocy. Była ciekawa, co też takiego knuje wielki i wszystkim znany gangster i właśnie dlatego postanowiła zaszczycić swoją obecnością Berlin i Zayna.

-- Mnie ciebie również miło widzieć, Blake - zaśmiał się, odpychając się od ściany. Wsunął dłonie w kieszenie spodni, przepuszczając ją pierwszą w przejściu; w między czasie zdjął jej torbę z ramienia i samemu zaniósł do bagażnika samochodu. Mimo wszystko był gentelmanem i nie zamierzał się tego wstydzić. Każdy mężczyzna, bez względu na zawód, jakim się trudnił, powinien mieć szacunek do kobiet. No, chyba że same prosiły się o jego kompletny brak. Jednak to inna historia, którą nie warto niepotrzebnie zawracać sobie głowy.

-- Daruj sobie uprzejmości, Malik – przewróciła lekceważąco oczami, wsiadając na miejsce pasażera z przodu samochodu. – Bardzo będę się musiała napracować, żeby uratować cię przed policją? I co ja będę z tego miała? – uniosła brew, nieustannie mierząc go spojrzeniem od momentu, w którym usiadł za kierownicą.

-- Wręcz przeciwnie, Blake – uśmiechnął się tajemniczo, ruszając powoli przed siebie. – Chcę żebyś pomogła komuś innemu, nie mnie – przygryzł delikatnie dolną wargę. – A w zamian za tą pomoc pomogę ci zdobyć Liama – dodał po chwili zastanowienia.

-- Poszukaj czegoś innego, Liam już jest zdobyty.

~*~

Więc sprawa pierwsza wygląda tak, że nie mam już więcej napisanych rozdziałów, a co za tym idzie z dniem dzisiejszym zaczynają się one pojawiać nieregularnie. Następny może być za tydzień, dwa, albo nawet i miesiąc. Jest to zależne od mojego czasu, ile będę się musiała uczyć i czy wena wróci z wakacji, na których jest już trochę za długo.

 Sprawa druga to kolejne moje opowiadania. Będzie to jedno, krótkie, 10-cio rozdziałowe (bardzo prawdopodobne, że niektóre rozdziały będę podzielone na dwie części) opowiadanie o Niallu. Dużo bohaterów, szkoła i tego typu duperele. A po nim jeszcze jedno, moje autorskie z moimi bohaterami (być może będzie w nim 1/2 chłopaków, ale tylko jako postaci drugoplanowe, albo wręcz epizodyczne) i z mojego pomysłu. Żadne filmy, żadne książki, tylko Jesica. A później? Później mam czarną dziurę, co znaczy - sama pisać nie będę na pewno, ale jeżeli ktoś będzie chciał zacząć ze mną współpracę, to będę pisać dalej, a jeżeli nie, no to wiadomo. Sayonara, adios, auf widersehn, farewell, it's the last story you can read (tak, fangirluje Bon Joviego).

 A po trzecie i ostatnie -> #TQWBff bo się obrażę i nie zobaczymy się do wkacji :'(